Data de emisión: 29 xullo 2008

PATRIMONIO NACIONAL. Tapices

CONSULTAR TARIFAS

PATRIMONIO NACIONAL. Tapices

HISTORIA

Dúas follas bloque dedicadas á emisión de Patrimonio Nacional reproducen os tapices de título El columpio e El ciego de la guitarra, ambos os dous xurdidos dos cartóns realizados por Goya e pertencentes á temática denominada Cuadros de costumbres. Estes dous tapices, elaborados pola Real Fábrica de Madrid, foron confeccionados baixo a dirección de Cornelio Vandergoten, descendente dunha familia de mestres tapiceiros naturais de Anveres, quen en 1774 quedou ao mando dos obradoiros. Goya comezou a realizar cartóns para a Real Fábrica en 1775 e pintaría o retrato de Vandergoten, exposto no Museo do Prado, xa como director da institución de tapices arredor de 1782.

Os dous tapices da colección real que aparecen nestas follas bloque están elaborados en seda e la e forman parte dunha serie de trece pezas destinadas a decorar as antesalas do dormitorio de Carlos de Borbón e María Luísa de Parma, no palacio do Pardo. Nun e noutro tapiz predomina o estilo costumista e popular, tan frecuentado por Goya na súa etapa inicial e que incluso desenvolveu ao longo de case toda a súa traxectoria, particularmente naqueles traballos destinados a cartóns para tapices e a bosquexos de obras decorativas e de menor entidade. Así, o tapiz de título El columpio representa unha imaxe lúdica e á vez bucólica campestre. Na composición aparecen un grupo de catro infantes acompañados por tres membros da servidume. Unha das criadas bambeábase, mentres que outra suxeita os andadores do máis pequeno. Ao fondo aparecen pastores, un cocheiro e o resto dos criados. Goya bríndanos aquí unha peculiar interpretación e visión do estilo rococó.

O outro tapiz, denominado El ciego de la guitarra, ilústrase coa imaxe deste, acompañado dun guía de cego e de varias figuras máis expectantes e entregadas á actuación do cego. A escena ten como marco a madrileña praza da Cebada en día de mercado na rúa, onde se dan cita vendedores, pícaros e xentes de toda clase e condición. Nesta composición, Goya maniféstase menos clasicista, máis colorista e desenfadado, tanto no trazo como no cromático.