Catedrales. Catedrales de Plasencia

Emítese unha folla bloque cun selo dedicado ás Catedrais de Plasencia. Reproduce o dito selo unha imaxe do exterior da antiga sala capitular, hoxe convertida en capela, cuxa torre, chamada do Melón, aparece profusamente decorada con adornos arquitectónicos que nos suxiren os ciborios gallonados doutras torres de catedrais como as de Zamora e a torre do Galo da catedral Vella de Salamanca. Na folla bloque pode verse a fachada principal plateresca da Catedral Nova placentina.

Plasencia, unha das cidades de maior importancia da provincia de Cáceres, está situada nas beiras do río Jerte na Ruta da Prata e próxima ao Parque Nacional de Monfragüe. Esta poboación cacereña comparte o mesmo privilexio que Salamanca de posuír dúas catedrais: a Vella e a Nova. A catedral Vella de Plasencia, chamada tamén de Santa María, como a maioría das catedrais españolas foise facendo no transcurso dos séculos, polo que estes templos de grandes dimensións adoitan ser o resultado de distintos estilos arquitectónicos e épocas. De aí, que os inicios da súa construción estean entre finais do século XII e comezos do XIII, polo que nela encontramos reminiscencias románicas ou cistercienses e elementos góticos do século XIV. Conta con tres naves e unha antiga sala capitular, ademais dun claustro que se une co da outra catedral. Acolle, en parte dos seus espazos, o actual museo catedralicio entre cuxas pezas garda obras de Morales, o Divino e de Pompeo Leoni. A construción da catedral Nova foi iniciada en 1498 e, tras sufrir as súas obras diversas paralizacións, retomáronse no século XVIII, aínda que ao final quedou inacabada. Posúe dúas fachadas de estilo plateresco, unha de Juan de Álava e Gil de Hontañón e a outra atribuída a Diego de Siloé. O seu retablo maior está conformado por tallas de Gregorio Fernández e pinturas de Francisco Ricci. Hai tamén retablos e pezas dos Churriguera e de Luis Fernández. De esta hoja bloque se realizó una Prueba de Lujo sin dentar en color negro.