CATEDRAL DE SEVILLA

A serie Catedrais dedica esta emisión á Catedral de Sevilla ou Catedral de Santa María da Sé. Na folla bloque reprodúcese a bóveda do cruceiro flanqueada a ambos os lados polo Coro e a Capela Maior. No selo preséntase unha vista do exterior coa torre da Xiralda.

En 1401, o cabido catedralicio de Sevilla decidiu construír un novo templo sobre a antiga mesquita que existía na cidade. Contan que un cóengo exclamou: “Fagamos unha igrexa tal, que, os que a vexan acabada, nos teñan por tolos”, e pouco tempo despois comezouse a catedral gótica de maior superficie do mundo. As obras déronse por concluídas en 1506, coa colocación da última pedra do ciborio, aínda que nos séculos posteriores se seguiron traballos de decoración e de anexos de novas dependencias.

A catedral é de planta rectangular, dividida en cinco naves, con deambulatorio e capelas laterais entre os contrafortes. As naves intermedias son de igual altura entre si, mentres que a central e a do cruceiro son algo máis elevadas. Xunto á nave central sitúanse o Coro e a Capela Maior, nesta última atópase un espectacular retablo coa escultura dun crucifixo gótico do século XV. Coro e Capela Maior péchanse con altas reixas douradas de estilo renacentista. As columnas, de gran altura, son feixes de bordóns con molduras sinxelas. O exterior presenta unha mestura de elementos musulmáns, góticos e platerescos.

Unida á catedral atópase a Xiralda, torre do campanario. Foi construída no século XII, durante o período almohade, a semellanza da Kutubia, en Marrakech (Marrocos) e constituía a torre da anterior mesquita. No século XVI, xa en época cristiá, engadiuse o terzo superior do corpo do campanario.

Parte da catedral fórmao tamén o Patio das Laranxeiras, anteriormente, patio de ablucións da mesquita. Obra almohade do século XII, ten forma rectangular, cunha fonte no centro. Trala conquista de Sevilla polos cristiáns utilizouse de cemiterio e lugar de predicación.

O conxunto da Catedral de Sevilla, o Real Alcázar e o Arquivo de Indias foi declarado Patrimonio da Humanidade pola Unesco no ano 1987.