CINE ESPAÑOL

Os Premios Goya 2012, co outorgado á “Mellor Película”, e a lembranza a dous dos grandes actores da cinematografía, como son Fernando Rey e Francisco Rabal, forman esta emisión dedicada ao Cine Español.

O 19 de febreiro, o Palacio de Congresos de Madrid acolleu a 26ª edición dos Premios Goya. Dos 29 premios entregados nas distintas categorías cinematográficas, o Goya á mellor película foi para No habrá paz para los malvados. Con guión orixinal de Enrique Urbizu e dirixida por el mesmo, o thriller conta a historia dun inspector de policía que se ve envolto nun triplo asasinato. Intriga e investigación envolven esta cinta, de cine negro, gañadora de seis premios: mellor película, mellor dirección, actor, guión, son e montaxe.

Fernando Casado Arambillet, coñecido como Fernando Rey (A Coruña, 1917-Madrid, 1994) foi un dos actores máis versátiles. O primeiro papel de importancia tívoo en Eugenia de Montijo (1944), onde quedaron patentes os seus dotes interpretativos. Traballou con directores tan coñecidos como Juan Antonio Bardem, Luis García Berlanga, Carlos Saura e Luis Buñuel, entre outros. Con este último actuou en Viridiana (1961), El discreto encanto de la burguesía (1972) e Ese oscuro objeto de deseo (1977). Interprete de máis de 170 películas, traballou con cineastas internacionais como Orson Welles e Bertrand Tavernier. Para TV deixou a inesquecible serie de El Quijote (1990), dirixida por Manuel Gutiérrez Aragón. Entre os seus galardóns figuran o premio ao mellor actor no Festival de Cannes (1977) polo seu papel en Elisa, vida mía e dúas Conchas de Prata no Festival de Donostia.

Francisco Rabal (Aguilas, Murcia, 1926-Burdeos, Francia, 2001) foi un dos mozos intérpretes máis solicitado dos anos 1950. Actor de teatro, cine e TV, traballou cos directores máis innovadores do cine español. Ás ordes de Buñuel interveu en Nazarín (1958), Viridiana (1961) e Belle de jour (1966). Juan Antonio Bardem, Carlos Saura e J. L. García Sánchez foron outros dos seus directores, aos que se unen nomes estranxeiros como Antonioni e Visconti. A comezos da década de 1980 a súa carreira deu un xiro rotundo con papeis carismáticos en La Colmena e Los santos inocentes (1984), de Mario Camus, que lle valeu o premio ao mellor actor en Cannes. Por Goya en Burdeos (1999) obtivo o galardón do mesmo nome como mellor actor. Para TV deixou series como Los desastres de la guerra, Cervantes e Juncal. De voz grave e profunda, a súa fama alcanzou gran proxección internacional.