12 meses, 12 sellos. Valencia

12 MESES 12 SELOS. VALENCIA

Din de xaneiro, pero a costa de setembro co final do verán e a volta á rutina despois das vacacións se volve complicada. Para non esquecer de todo o tempo estival, este mes foi o elixido para que a serie 12 MESES 12 SELOS 12 PROVINCIAS estea dedicado a València/ Valencia, provincia que salienta polo seu bo clima e as súas praias. Limita co mar Mediterráneo ao leste e coas provincias de Castelló e Teruel ao norte, Cuenca e Albacete ao oeste e Alacant ao sur.

O selo componse de diferentes fragmentos de varios elementos característicos da provincia que forman a letra V.

Segundo o Consello Regulador da Denominación de Orixe Arroz de Valencia, a paella valenciana só pode comercializarse con tal nome se contén os dez ingredientes básicos da súa preparación tradicional: polo, coello, feixón verde, garrofón, tomate, arroz, aceite de oliva, auga, azafrán e sal. Ademais, segundo a rexión, admítense outros ingredientes, como allo, alcachofa, parrulo, pemento, caracois ou romeu.

A orchata de chufa (orxata de xufa en valenciano, do latín hordeāta, ‘de cebada’ ) é unha bebida refrescante (consumida tamén como sobremesa), orixinaria de Alboraya (Valencia) preparada con auga, azucre e chufas molladas (ou moídas), ademais de ingredientes que potencian o seu sabor, como a canela e a pel ou casca dun limón. Ao parecer, esta xa era usada no antigo Exipto, despois de acharse vasos que conteñen chufas como parte do enxoval funerario dos faraóns.

Se hai un froito ligado a Valencia son as laranxas, que, grazas ao seu peculiar clima, se poden gozar dende outubro, a máis temperá, ata que en xullo remata a máis tardía; altérnanse dezasete variedades de laranxas e mandarinas valencianas que proporcionan excelentes oportunidades de subministrar ao corpo a cantidade suficiente de vitamina C, necesaria para afrontar as gripes, catarros e efectos da contaminación de inverno.

Uns lumes artificiais trasládannos a As Fallas (Falles en valenciano) unhas festas que van do 14 (plantà) ao 19 (cremà) de marzo cunha tradición arraigada na cidade de Valencia e diferentes poboacións da Comunidade Valenciana. Ademais de estar catalogadas como festa de Interese Turístico Internacional, en novembro de 2016 a Unesco inscribiunas na súa Lista Representativa do Patrimonio Cultural Inmaterial da Humanidade.

As torres de Serranos, impoñente porta da muralla baixomedieval, foron construídas polo mestre Pere Balaguer entre 1392 e 1398. Trátase dunha obra de cantería formada por dous grandes cubos pentagonais que flanquean a porta propiamente dita, en arco adoelado de medio punto. A fachada interior presenta grandes aberturas rematadas en arco, concibidas como tribunas a diferentes alturas onde se situaban as familias principais da cidade para seguir as celebracións populares ou a entrada de personaxes ilustres que chegaban a ela. O monumento foi declarado de interese Histórico Artístico.

A Barraca é unha construción pequena, con tellado a dúas augas, na que vivía toda a familia. Estaba dividida en 2 dormitorios entre os cales hai un espazo dedicado á cociña, que só se utilizaba en inverno, xa que en verán se cociñaba fóra. Podemos distinguir diferentes tipos; a de hortanos, na mesma horta, a de pescadores, na praia, e na Albufeira as dúas modalidades. O clima de Valencia e a fertilidade das súas terras permite varias colleitas ao ano, cun sistema de cultivo que precisa de especial atención. Este é o motivo polo cal os hortanos constrúen as súas barracas ao pé da horta, con materiais que brinda a natureza: barro, xuncos, canas e carrizos.