Guerras cántabras

GUERRAS CÁNTABRAS

Os cántabros xa se declararan inimigos de Roma dende antes das coñecidas Guerras Cántabras. En combate, para defenderse, levaban unha coiraza, casco de coiro e escudo. Para o ataque, adoitaban usar dardos, lanzas, espadas pequenas e puñais, así como un machado de dobre fío.

Eran magníficos xinetes e ao combater, entoaban cantos de guerra sendo considerados homes especialmente valentes e brutais, así como letais.

Unha vez conquistado o territorio de Regio Cantabrorum, os romanos comezaron a asentarse no territorio baixando ás tribos dos montes e os castros cara aos vales, onde foron escravizados.

Na primavera do 26 a.C, o propio emperador, Octavio Augusto, diríxese en persoa a Hispania para supervisar todas as operacións na Península, facendo fincapé no territorio cántabro. O Imperio viuse obrigado a traer 7 lexións debido á ferocidade dos cántabros. Pero o exército cántabro resistíase e quedaba impasible ante as cargas.

Unha grande ofensiva romana puido cos cántabros nun primeiro momento.

No ano 24 a.C, os cántabros lanzaron un contraataque continuando a súa actividade bélica tendéndolle unha emboscada ao batallón romano. A súa valentía e dotes para a guerra impresionaron os romanos e outras culturas, existindo vestixios de guerreiros romanos en lugares tan afastados como Palestina, Britania ou o Danubio. Os romanos tardaron dez anos en facerse co control das terras cántabras, e mesmo, non se pode dicir que o lograsen por completo.

No marco da Exfilna, que este ano se celebra en Santander, Correos quere rememorar este feito histórico que manifesta o carácter destas terras cántabras, cun selo no que se aprecia o detalle dun antigo mapa romano da zona, así como as verdes montañas que decoran a paisaxe deste recuncho do norte de España.

En primeiro plano, unha imaxe do Monumento ao cántabro en Santander. Xunto a el, dúas das famosas estelas cántabras, unha delas, a Estela de Zurita, custodiada no Museo de Prehistoria e Arqueoloxía de Cantabria.